Թվում է, թե տառատեսակի ձևավորման ոսկե դարաշրջան է. ոչ միայն կան ավելի շատ թվային գրաձուլարաններ քան երբևէ նախկինում, ոչ միայն դրա տարածումը ավելի հեշտ է և ուղղակի, ոչ միայն այն թեժ թեմա է բազմաթիվ մասնագիտացված բլոգների և ամսագրերի համար, այլև նույնիսկ ընդհանուր հետաքրքրության լրատվամիջոցներն են խոսում դրա մասին (եթե միայն հազվադեպ): Կանոնավոր կերպով նոր տառատեսակի ձևավորման ծրագրեր են բացվում՝ ասպարեզ հանելով անթիվ տառատեսակի ձևավորողների: Եվ այսօր մոտավորապես 150.000 տառաշարեր են հասանելի անմիջապես ներբեռնելու համար: Չնայած տառատեսակի հանդեպ ամբողջ ուշադրությանը և տառատեսակի ձևավորողների համար աննախադեպ պայմաններին՝ նոր տառաշարերի գերակշիռ մեծամասնությունը ինքնատիպության շատ մեծ պակաս ունի: Ճիշտ ինչպես երաժշտության արդյունաբերության ոլորտում, որտեղ քավր տարբերակը և ռեմիքսները ավելի հայտնի են քան օրիգինալ կատարումը, այնպես էլ տառատեսակի ձևավորողները կարծես թե ավելի նախընտրում են օգտագործել անցյալի հաջողակ մոդելները, քան ձգտելու նոր լուծումների: Ընդամենը մի քանի տասնամյակ առաջ նոր ստեղծված տառատեսակները անցնում էին խիստ վերանայման ընթացակարգ, երաշխավորելու, որ դրանք համապատասխանում են հրատարակչի գեղագիտական և տեխնիկական չափանիշներին: Այսօր, ինքնուրույն հրատարակումը վերացրել է նման ընթացակարգերը, և կա շատ քիչ քննադատական վերանայում, քիչ ջանք՝ ավելացնելու որևէ նոր բան մասնագիտական զարգացման մեջ: Միջակությունը շատանում է, մինչդեռ որակի վերահսկումը` պակասում: Բազմաթիվ բլոգներ, ինչպես նաև տպագիր մամուլը, պարզապես վերահրապարակում են մամուլի հաղորդագրությունները, առանց տարանջատելու միմյանցից մարքեթինգը և անկախ վերանայումները, գովելով առանց ոգեշնչման ստեղծված տառաշարերը և ինստիտուցիոնալացնելով միջինը: Շատ դիզայնի մրցանակներ անում են նույնը՝ հավերժացնելով կեղծ գաղափարը նրա, թե ինչ է գերազանց որակը: Մենք այդպիսի նոր տառաշարերի կարիք չունենք:Click to Edit