Παρ’ όλο αυτό το ενδιαφέρον για τα τυπογραφικά στοιχεία και τις πρωτόγνωρες συνθήκες για τους σχεδιαστές τους, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων γραμματοσειρών πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας. Όπως συμβαίνει και στη μουσική βιομηχανία, όπου οι διασκευές και τα ρεμίξ συχνά έχουν μεγαλύτερη απήχηση από την πρωτότυπη μουσική, φαίνεται ότι οι σχεδιαστές γραμματοσειρών προτιμούν να εκμεταλλεύονται προϋπάρχοντα επιτυχημένα μοντέλα, αντί να προσπαθούν να βρουν νέες λύσεις. Μόλις πριν από λίγες δεκαετίες, οι νέες οικογένειες γραμματοσειρών περνούσαν από μία αυστηρή διαδικασία εξέτασης, ώστε να εξασφαλίζεται ότι ικανοποιούσαν τα καλλιτεχνικά και τεχνικά κριτήρια του εκδότη. Σήμερα, η αυτοέκδοση έχει εξαλείψει τέτοιες διαδικασίες και έτσι υπάρχει περιορισμένη κριτική θεώρηση και ελάχιστη προσπάθεια να προστεθεί κάτι νέο στην εξέλιξη του επαγγέλματος. Καθώς ο ποιοτικός έλεγχος μειώνεται, η μετριότητα αφθονεί. Δεκάδες ιστολόγια (μαζί τους και τα μέσα ενημέρωσης για θέματα τυπογραφίας) επανεκδίδουν απλώς δελτία τύπου, χωρίς να διαχωρίζουν ανάμεσα στο μάρκετινγκ και τις ανεξάρτητες παρουσιάσεις, επαινώντας γραμματοσειρές που στερούνται έμπνευσης και θεσμοθετώντας το μέτριο. Πολλές διοργανώσεις βραβείων σχεδιασμού κάνουν το ίδιο, διαιωνίζοντας την ψευδή ιδέα του τι αποτελεί υψηλή ποιότητα. Δεν χρειαζόμαστε άλλες γραμματοσειρές σαν αυτές.Click to Edit